Wyobraź sobie taniec, który jest związany nie tylko z ciałem, ale przede wszystkim z emocjami. Ruch, który pozwala poczuć radość, pozbyć się swoich blokad, uleczyć niską samoocenę. Ruch, który czerpie inspirację z najbardziej pierwotnych źródeł tańca. To (i jeszcze więcej) skrywa w sobie biodanza…
Czym jest biodanza?
Koncepcja biodanzy została opracowana przez Rolanda Toro, psychologa klinicznego w latach 60. XX wieku. Wprowadził ją w szpitalu psychiatrycznym w Santiago, lecząc pacjentów z dobrymi rezultatami. Jest popularna na całym świecie, zwłaszcza na południu Europy, ale powoli wkracza na nasze polskie podwórko.
„Bio” oznacza uważność na to, jak reaguje organizm, zaś „danza” to południowoamerykańskie określenie tańca. Metoda ta czerpie inspirację z najbardziej pierwotnych źródeł tańca – w końcu naszym pierwszym poznawczym kontaktem ze światem (jeszcze przed mową), jest wiedza przekazywana przez ruch. Taniec jest więc sposobem bycia w świecie, ukazaniem jedności człowieka z wszechświatem. Jak pisze autor biodanzy: „Taniec to głęboki ruch zrodzony z najbardziej wewnętrznej części człowieka. To ruch życiowy, to rytm biologiczny, rytm serca i oddechu, impuls połączenia z gatunkiem, to ruch intymności”.
Co jest ważne w biodanzie?
Przede wszystkim – kontakt wzrokowy. Celem biodanzy jest niewerbalny przekaz: „Widzę cię, a ty widzisz mnie”. Poprzez kontakt wzrokowy między ludźmi zaczyna się odbywać głęboka, piękna konwersacja, która jest wyrazem miłości. Biodanza otwiera serce, pozwalając dostrzec piękno w drugim człowieku.
W tańcu życia kluczowy jest także dotyk (w końcu bez niego nie ma życia). Niemowlę potrzebuje go, aby zbudować system nerwowy i odporność organizmu. Jest niezbędny także w dorosłym życiu – m.in. redukuje poziom stresu. W pierwotnych kulturach dotyk był powszechny – współcześnie niestety ograniczyliśmy go do minimum, głównie wobec najbliższych. Biodanza wychodzi temu naprzeciw i pokazuje, że dotyk (i to wcale nie seksualny) jest potrzebny także w kontaktach społecznych.
Biodanza a nauka
Badania nad biodanzą i jej skutkami rozpoczęto w latach 90-tych ubiegłego wieku. Od tamtego czasu opublikowano publikacje, które potwierdzają, że biodanza:
– redukuje poziom stresu,
– poprawia samopoczucie,
– uczy cierpliwości,
– zwiększa zdolność wyrażania emocji,
– poprawia regenerację organizmu,
– działa pobudzająco (wzbudza uczucie świeżości, aktywności, gotowości do pracy),
– wpływa na odporność organizmu,
– dodaje więcej energii i chęci do życia,
– pomaga w nawiązywaniu głębokich, satysfakcjonujących relacji.
Jak wyglądają praktyka biodanzy?
W zajęciach biodanzy uczestniczą grupy przynajmniej kilkunastoosobowe (na wyższych poziomach wystarczy nawet pięć osób – wtedy atmosfera jest bardziej intymna). To właśnie dynamika grupy silnie oddziałuje na uczestników! Praktyka biodanzy to intensywne bycie, zatopienie się w chwili obecnej. Jej celem jest pobudzanie i stymulowanie witalności, kreatywności, zmysłowości i poczucia wspólnoty. Ćwiczenia są wykonywane samodzielnie, w parze, w grupie – jest część dynamiczna i spokojna. Co najważniejsze, ruchy nie są ustawione, a wypływają z naszego wnętrza. Próbą opisania biodanzy jest próba opisania smaku czekolady – musisz jej sam/a spróbować, by to zrozumieć. Właśnie do takich nowych, głębokich doświadczeń zachęcamy! Jak wyglądają zajęcia w systemie biodanza możecie zobaczyć w poniższym filmie.
Dla kogo jest biodanza?
Dla każdego, kto:
– uważa, że nie potrafi tańczyć,
– pragnie czuć więcej życia w życiu,
– chce odczuwać więcej witalności, radości, kreatywności,
– jest nieśmiały i pragnie podnieść swoją pewność siebie,
– szuka metody rozwojowej poprzez doświadczenie,
– pragnie nawiązać kontakt ze swoim ciałem i jedność z wszechświatem.
Chcesz wiedzieć, co jeszcze dobrego możesz odkrywać poprzez taniec? Przeczytaj o tańcu intuicyjnym. Piszemy o nim TU.
Patrycja Zwolińska
Odkąd zaczęłam podążać drogą zdrowia i większej świadomości moje życie obróciło się do góry nogami. Pokochałam stać na głowie, kiedy wszystko jest na właściwym miejscu – włącznie ze mną. Codziennie uczę się sztuki wdzięczności i zachwytu nad naturą, która nie ma sobie równych. Jest dla mnie najlepszym lekarstwem. Kocham górskie wędrówki w nieznane, ale także wpatrywanie się w piękno kwitnących bzów, chodzenie boso po trawie. Kocham po prostu być ze światem, nie przeciw niemu. Na postrzeganie samej siebie i świata wpłynęły znacznie joga i medytacja, które nieustannie uczą mnie pokory i dystansu. Pasjonuje mnie Ajurweda i Medycyna Chińska, które patrzą na człowieka holistycznie. Odkąd zostałam wegetarianką moją nową pasją stało się roślinne gotowanie – uczę się leczyć pożywieniem. Lubię obserwować niebo i wpatrywać się w gwiazdy, które dzięki astrologii bardziej rozumiem. Wracając na ziemię – jestem studentką dziennikarstwa, która ulgę znajduje w pisaniu. Jestem także marzycielką i wolną duszą, która stale szuka swojej ziemskiej ścieżki.
